Een rustige ochtend is meestal een voorbode. Een regenachtige ochtend en een droge middag zorgen soms voor een drukke mid-dag. Je weet nooit wanneer je cliënten langskomen met vragen of voor het ophalen van medicijnen. Tien minuten kan het verschil maken tussen een lege apotheek of de hele tent vol met mensen. Zo ook deze dag.
Samen met mijn collega Iza hoorde ik achter de balie te staan, maar er was geen kip te bekennen en daarom hielp ik achter de schermen om alle recepten zo snel mogelijk te ver-werken. Iza was een aardige collega. We waren bijna even oud. We hielpen de teller. Tellen/pakken of klaarmaken is een taak waarbij je de recepten en etiketten compleet maakt met de juiste preparaten. Doosjes pakken, tabletten tellen, pleisters of injecties klaarleggen en etiketten plakken. Wij haalden alles uit de kasten en legden dienbladen vol met doosjes, als een soort helpende robot. Als er een patiënt kwam, kon je snel de overige recepten in het bakje gooien en weer helpen aan de balie.
De voordeurbel ging. Meerdere mensen liepen de apotheek binnen en de jongste patiënt ving de aandacht van iedereen. Haar moeder, mevrouw Werkman, vroeg me of ik het recept klaar wilde maken voor haar huilende dochtertje. Ze had het recept bij zich. Ik zag dat meneer de Wit ondertussen ging zitten op het bankje. Een echtpaar stond aan de zijkant bij de kast met zelfzorgartikelen.
Ik keek naar het huilende meisje dat onder de rode bultjes zat en weer terug naar het recept voor Mentholgel en ik kreeg meteen twijfels. Zou dit recept voor dit meisje zijn of heeft ze nog een zusje. ‘Is het voor haar?’, vroeg ik. De moeder knikte bevestigend en zei: ‘Ze heeft zoveel waterpokken, alles jeukt.’ Arm kind, dacht ik, en mentholgel zal haar geen goed doen. Mentholgel kan erg prikken, vooral als de blaasjes indrogen en er korstjes vormen.
Ik besloot mevrouw Werkman te vragen of ze even wilde wachten, omdat ik dit wilde bespreken met de doktersassistente. De deur ging open en er kwamen meer mensen binnen. Eén van de andere wachtenden zuchtte ongeduldig. Het echtpaar bij de zelfzorgmiddelen stond zenuwachtig te fluisteren. Iza keek me aan en we trokken beiden een wenkbrauw omhoog. Iza hielp een andere patiënt en ondertussen belde ik via de overleglijn naar de behulpzame doktersassistente van de huisartsenpraktijk om de hoek.
Zij keurde mijn voorstel om de mentholgel te vervangen voor een waterpokkenlotion goed. Iza en ik kruisten elkaars route achter de schermen terwijl ze medicijnen voor haar patiënt klaarmaakte. ‘Houd je ogen open Ellen’, fluisterde ze. Het meisje was gestopt met huilen. Ik pakte de waterpokkenlotion uit de stelling achter mij en een kleurplaat vanonder de balie. Ik gaf uitleg aan de moeder over het alternatief dat ik had voor-gesteld, maar mijn blik werd getrokken naar twee mensen met een tas. Mevrouw werkman vroeg of het middel op het recept wel vergoed wordt door de zorgverzekering en ik merkte dat ik niet helemaal bij de les was. Ik rende achter ze aan.
Ik zag het echtpaar richting de uitgang vertrekken. Mijn gevoel zei dat me dat hier iets goed mis was en ik riep Iza. Mijn hart klopte in mijn keel, ik was buiten adem en buiten was geen spoor te bekennen van deze twee. Iza was inmiddels ook aankomen rennen.
Wat een schrik. Shit we hebben ze niet kunnen pakken. ‘Het is tijd voor lege doosjes Vichy in onze kasten’, zeiden we tegen elkaar.
Vichy is duur en gewilde huidverzorging en alleen in de apotheek verkrijgbaar. We liepen samen terug naar binnen en daar nam ik weer alle tijd voor mevrouw Werkman.