Kort geleden ging ik langs bij Mevrouw de Lange (94 jaar). Dinsdagochtend, het zal rond een uur of 9 zijn geweest. Ik ben al even bezig en Mevrouw de Lange is de volgende op mijn route in de thuiszorg. Ze slaapt graag een beetje uit voordat, zoals mevrouw ons noemt, ‘de meisjes’, haar wakker komen maken.
Vrolijk roep ik, op z’n Rotterdams: “Goedemorgen mevrouw de Lange!”
Het blijft bedenkelijk stil. Nu gebeurt dat regelmatig, dus begin ik vast beneden met de medicatie uitzetten, haar kleren klaar te leggen voor de douchebeurt en de spullen voor de wond op haar onderbeen voor te bereiden. Ik bemerk dat het een enorme bende is in huis, wat vreemd is aangezien mevrouw de netheid zelve is. Overal liggen overblijfselen van wat lijkt op een verjaardagsfeestje.
Ik loop naar boven en vind, zoals verwacht, Mevrouw de Lange in een diepe slaap. Zachtjes maak ik haar wakker en zodra ze helder is kan ik het niet laten om toch even te vragen wat er beneden allemaal gebeurd is. Mevrouw begint te schaterlachen en vertelt: “Ik had gisterenmiddag met wat dames van de theekrans afgesproken om thee te drinken, maar het werd zo laat dat we de wijn maar open hebben getrokken. En dit oude lijf kan dat niet meer zo goed aan, dus ik dacht die troep ruim ik morgen wel weer op!”
Samen lachen we hier hartelijk om en help ik mevrouw uit bed en naar beneden. Nadat mevrouw gedouched is drinken we samen nog eventjes een kop koffie, waarna ze vertelt dat ze zo ontzettend heeft genoten van gisteren. Ze is blij dat zij deze regie nog heeft in haar leven en dat ze met een beetje hulp van ons als thuiszorg dit soort dingen kan blijven doen. Gierend van het lachen roept mevrouw bij het weggaan dat ik de volgende keer ook mag komen, maar dat ik wel minimaal fles wijn mee moet nemen.
Zo zie je maar weer, het beroep van een verpleegkundige is nooit saai!
Wil je op de hoogte blijven van de leuke verhalen van Mirthe? Volg haar dan op Instagram!
Voor meer informatie over het beroep wijkverpleegkundige, klik dan hier.