Zoals ik in mijn eerste blog schreef, tegen mijn eerste stage in de gehandicaptenzorg keek ik enorm op. Ik wist niet wat ik kon verwachten qua doelgroep, maar ook niet qua werkzaamheden. Alles was voor mij onbekend. Ik denk dat stage lopen het spannendste onderdeel is van de opleiding. Wat wordt er van mij verwacht, wat moet ik doen, zal de groep mij wel liggen of heb ik wel een leuke stagebegeleider.
In de klas hoorde je vaker dat het niet klikte met de stagebegeleider, waardoor een stage fout liep. Terwijl dit dan volgens mijn klasgenoten niet terecht was. Doordat school veel samenwerkingen heeft met grote organisaties uit de buurt, komt het vaker voor dat meerdere studenten terecht komen bij dezelfde organisatie. En waren de namen van de goede en de slechte stageplekken al snel uitgewisseld. Gelukkig werkt dit in de praktijk niet zo. Je wordt niet afgewezen omdat de ene stagebegeleider kritischer is dan de andere. Het gaat vaak om je eigen houding, je leergierigheid en je doorzettingsvermogen waar je op beoordeeld wordt.
De laatste stage die ik liep was bij Gors, een van de bekendste organisaties van Zeeland. Gelukkig was mijn stage dit keer in Zierikzee, dat was vanaf mijn woonplaats ongeveer 15 minuten rijden met de auto. Mijn verwachting om dit met de bus te doen was snel bij gesteld, omdat er ´s avonds laat geen busverbinding meer was. Waar ik in mijn vorige stages rond 5 uur thuis kwam, begon op de woning mijn stage om half 4. Omdat ik een afspraak moest maken met de locatie, belde ik dan ook met de vraag hoe laat moet ik beginnen? Ik kreeg te horen dat ik om half 4 moest beginnen, waarop mijn reactie was: is dit niet wat vroeg ? Er werd hard gelachen, het was namelijk half 4 in de middag. De diensten liepen tot half 11 en als ik die week zou starten zouden ze een rooster voor me maken en zou ik meer informatie krijgen.
Mijn eerste stagedag liep wat vreemd, want toen ik aan kwam en verwachtte dat iedereen mij met open armen zou ontvangen was dit niet echt het geval. Mijn komst was namelijk nogal een verrassing. De manager had niet verteld dat ik die dag zou beginnen. De verwarring die dag begon al bij het idee dat ik naar een instelling zou gaan, dus een groot gebouw met veel bewoners. Het adres wat ik had door gekregen, was midden in de wijk Plan West van Zierikzee en waren nummer 26 en 28 'gewone' woningen. Doordat de gordijnen open stonden kon ik voorzichtig naar binnen kijken. Deze huizen zagen er vrij normaal uit, ik heb geen idee wat ik dan had verwacht, maar niet dit. Uiteindelijk besloot ik om toch maar via de achterkant van het pand eens te kijken of er nog mensen waren. In de tuin trof ik 2 vrouwen aan. Een vrouw hiervan had het syndroom van down en de andere vrouw was wat ouder en ik vroeg mezelf snel af of dat zij de begeleidster zou zijn. Na een gesprekje met de twee dames bleek het te gaan om de bewoners van nummer 26. Die op zijn zachts gezegd niet blij waren met mijn komst. "Ze vertellen ons ook nooit iets!", was hun reactie...
Gelukkig hebben deze dames aan het einde van mijn stage periode aangegeven bij de manager dat ze me een contract moest geven. Iets waar ik de dames nog steeds dankbaar voor ben, want nu werk ik dus al 13 jaar bij Gors. En hebben we al veel leuke, spannende en verdrietige dingen met elkaar mee gemaakt.
Marlies volgen op Instagram? Dat kan via de link!