Cindy:
Geslaagd voor VMBO T en dan.. ik wilde mensen helpen. Mensen met problemen. Oriënterend op verschillende opleidingen kwam ik de opleiding MMZ (Persoonlijk Begeleider Specifieke Doelgroepen) tegen. Dat leek mij wel wat. Een brede opleiding waarbij ik ook stages mocht lopen.
Mijn eerst stage was bij Ipse de Bruggen op de dagbesteding de Rups. Ik vergeet nooit meer de mail die ik kreeg van mijn stage begeleider waarin stond: welkom op onze EMB groep. De deur ging open tijdens de kennismaking en ik keek mijn ogen uit. Vol trots vertelde de medewerkers over hun cliënten en wat de mogelijkheden waren. Uit de weg ging ik het zeker niet en zag het dan ook ook als een uitdaging. Ontzettend leuke tijd gehad en de kleine dingen leren waarderen!
Mijn tweede stage was in de ouderenzorg. Een andere tak van sport, maar heel goed om verschillende doelgroepen en woonvormen te zien. Een half jaar op een kleinschalige woonvorm voor mensen met dementie en een half jaar op een CVA revalidatie afdeling.
Mijn laatste stage was op een woning. Toevallig in hetzelfde gebouw als waar ik nu werk! Op het moment dat ik klaar was met mijn opleiding was er geen plek om te blijven werken als persoonlijk begeleider dus ben ik door gaan leren in de ouderenzorg voor verzorgende IG. Na mijn stages in de gehandicaptenzorg altijd als invaller gebleven voor in vakantie tijd, avonden en weekenden.
Totdat ik in 2017, na mijn verzorgende IG, gevraagd werd om als persoonlijk begeleider te komen werken! En nog steeds zo blij met de stap!
Marije:
Na het behalen van mijn Kader diploma wilde ik een zorggerelateerde opleiding gaan volgen. Vanaf kinds af aan ben ik al geïnteresseerd in de zorg en altijd graag in de weer voor en met anderen, in mijn privé situatie was ik ook al in aanraking gekomen met mensen met een beperking, mensen zoals jij en ik maar die net even iets extra's hebben.
Tijdens de opleiding Medewerker Maatschappelijke Zorg heb ik een open sollicitatie gedaan naar een stageplek binnen Ipse de Bruggen. 'De Schildpad', een belevingsgerichte dagbesteding waar EVMB cliënten dagbesteding aangeboden krijgen. Er ging een wereld voor mij open, ik moest even wennen aan hun kijk op het leven maar na enkele weken had ik al zo mijn plekje gevonden dat ik ook wist: dit is het. Het ging mij heel natuurlijk af, zonder dat ik altijd moest nadenken.
Na de stage afgerond te hebben mocht ik blijven als invalkracht. Elke schoolvakantie, of vrije studiedag was ik daar aan het werk. Inmiddels zat ik in mijn 2e leerjaar en had ik de keuze gemaakt om over te stappen naar de opleiding Persoonlijk Begeleider Gehandicaptenzorg.
Voor het 3e leerjaar had ik al gauw een stageplek, opnieuw met EVMB cliënten maar dan op een woning. Op dat moment was ik er van overtuigd dat ik na deze stage terug zou keren naar dagbesteding. Ik had het (ondanks het invallen) zo gemist tijdens mijn stage in het 2e leerjaar, toen ik op een medisch kinderdagcentrum stage liep. Ondanks dat ik het ook daar naar mijn zin had en veel ervaringen van toen nog met mij mee draag. Maar eenmaal op wonen bloeide ik nog meer op en kwam ik nog meer tot mijn recht, voor mijn gevoel. Ik zag wat wij als begeleiding kunnen betekenen voor een cliënt, naast enkel een fijne dagbesteding bieden en activiteiten met hen ondernemen. Ik merkte dat ik het zorgen, in combinatie met hun 'leven regelen' heel uitdagend vond, iets heel moois. Er is tenslotte altijd zoveel te behalen, zo veel mogelijkheden die je kunt onderzoeken om het beste er uit te halen voor de cliënt.
Toen ik in februari een baan aangeboden kreeg, wist ik het zeker; hier blijf ik! Vanaf juni 2017 ben ik werkzaam als volwaardig begeleider. Na wat ervaring opgedaan te hebben als begeleider C, ben ik vanaf 1 januari 2019 begeleider D en voer ik alle werkzaamheden uit waar ik gestudeerd voor hebt. Inmiddels ben ik mij door gaan ontwikkelen door een thuisstudie VIG gehandicaptenzorg thuis afgerond te hebben en momenteel volg ik de Post-HBO opleiding Ondersteuning bij ernstige meervoudige beperkingen.
Vaak als wij vertellen dat wij in de gehandicaptenzorg werken krijg je een reactie zoals: "Zo, dat zal zwaar zijn", "pittig, ik zou het niet kunnen", "vind je dat niet moeilijk dan, dat ze niets kunnen en zo viezig zijn?", en zo hebben we er nog wel een paar.
Het verbaasde ons omdat het voor ons zo vanzelfsprekend is. Onze cliënten, waar wij mee werken. Zij horen er bij, en kunnen (nog) ongelofelijk veel. Maar daar hebben ze ons voor nodig. Wat zij doen of willen doen, doen wij met of voor hen. Dit gaat vanzelf, komt van nature bij ons vandaan maar als we even realistisch zijn, snappen we de reactie ook wel. Ja; ze zien er anders uit. Ja; ze kunnen niet allemaal communiceren zoals jij en ik. En, ja; ze hebben (vaak) veel medische diagnoses. Het is voor ons duidelijk: zij kunnen niet functioneren in de maatschappij.
Maar weet je wat het ons voornamelijk brengt? Liefde. Zo veel, ongevraagde, liefde die je ervoor terug krijgt. Een andere kijk op het leven. Kijk eens klein, en niet zo groot. Het leven, de genietmomenten, het geluk, het zit 'm in de kleine dingen: wij leren zo veel van ze. Soms is een blik al voldoende om te weten hoe die cliënt zich voelt of wat er anders moet gaan. En wij zijn er dan om daarvoor te zorgen, de hobbels over te gaan en te zorgen dat die hobbels daarna weg blijven op de weg. En komt er een nieuwe hobbel, dan doen we het gewoon nog een keer, elke keer opnieuw tot die hobbel weg is, of te accepteren valt waardoor je de weg weer kan hervatten.
Door dit soort dingen creëer je zo een vertrouwensband met de cliënten, bouw je iets moois op met familie en vrijwilligers, disciplines en je collega's. Je vormt een driehoek die ijzersterk staat. Je wordt hun tweede familie en zij die van jou. Wat hun leven is waar wij in welkom zijn, als professional maar vooral als mens die altijd geaccepteerd zal worden zonder enig vooroordeel.
Meer weten over Cindy en Marije? Volg ze dan op Instagram!